Επίκαιρος ο «Καιρός ναυαγοσώστης» της Κατερίνας Ν. Κολυδά....

Η Κατερίνα Ν. Κολυδά μέχρι σήμερα έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές με τίτλους «Ετησίες» το 2005, «Ρεμβασμός» το 2009 και «Περίπατος» το 2011 και την ίδια χρονιά επίσης ένα βιβλίο με επιστολές και διηγήματα με τίτλο «Κι έχουμε και λέμε...». Το έργο της έχει αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό της Άνδρου και όχι μόνο και έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές.

Εφέτος το καλοκαίρι, με τη νέα της ποιητική συλλογή με τίτλο «Καιρός ναυαγοσώστης», μέσα από σαρανταεπτά ποιήματα - μέρος της πνευματικής της δημιουργίας από το 2011 έως και σήμερα – θα μας ταξιδέψει και πάλι στον κόσμο των συναισθημάτων που απορρέουν από την ίδια τη ζωή και τους κύκλους που αυτή διαγράφει, αυτή τη φορά όμως με καιρό .... ναυαγοσώστη!
Αυτός ο καιρός ναυαγοσώστης, εκπαιδευμένος και ικανός να παλέψει και να προσδώσει σε κάθε πικρή, θλιβερή ή στενάχωρη διαπίστωση και κατάσταση το αισιόδοξο μήνυμα/πόνημα μιας σθεναρής, δημιουργικής και εποικοδομητικής αναμέτρησης με ότι μας «βυθίζει», με ότι μας κάνει να «ασφυκτιούμε», με ότι μας «πνίγει», βρίσκεται είτε κάπου ανάμεσα στις θίνες μιας άγνωστης ακτής είτε παλεύει με τους κυματισμούς των πελάγων και περιμένει εάν χρειαστεί να μας προσφέρει βοήθεια.... Ας τον αναζητήσουμε λοιπόν...ίσως κάποια στιγμή τον χρειαστούμε....

Κι αν έχετε ... καιρό (ελεύθερο χρόνο, εννοώ!) ελάτε να ταξιδέψουμε για λίγο μαζί με την ποίηση της Κατερίνας και να γνωρίσουμε μέσα από τα κύματα της πέννας της τον δικό της καιρό ναυαγοσώστη, στις 9 Αυγούστου 2019, ημέρα Παρασκευή και ώρα 8.00 μ.μ. στο Δημοτικό Θέατρο Άνδρου.

Το αγαπημένο μου ποίημα από την συλλογή της αδελφής μου  , είναι αυτό που ακολουθεί και το γιατί μου αρέσει θα το μάθετε κατά την διάρκεια της παρουσίασης .

                               Προσωρινά

Εκεί ψηλά στου ηλιάτορα του ήλιου τα νταμάρια
χτίζει η πέτρα τ’ όνειρο και η γροθιά το βιος.
Ψηλό βουνό το αύριο και κάτω ο γκρεμός...
σαν του Ζαλόγγου στήνεται ο άχαρος χορός.

...μα εκεί σιμά, το αβέβαιο ιππεύει η ελπίδα,
την χαραμάδα της ζωής ζητώντας να διασχίσει,
με ηθική και φρόνηση κοπιάζει να ρυθμίσει
τους δείχτες της πυξίδας μας της γης.

Εκεί ψηλά στου ηλιάτορα του ήλιου τα καμίνια
σμίλη η φωτιά στο σίδερο και δίνεται μορφή
με γνώση και με κάματο... ναι, σμίλη κι η ψυχή
του ανθρώπου στα ανθρώπινα τα τόσα τα γιατί.

...και εκεί σιμά της μάνας γης υπάρχουν τα σημάδια
– στον δρόμο μας προσωρινά ακόμη κι αν χαθούμε.
Προσωρινά προς ορεινά τοπία οδοιπορούμε
και θα ξαναβρεθούμε προς τα εκεί που πέφτει φως...